Cultuurschok, en eerste ervaringen Thailand!

14 oktober 2016, de datum dat ons avontuur door Azië begon, met als eerste stop Bangkok. Dezelfde dag als dat de koning van Thailand overleed. Van het thuisfront werd ons informatie doorgespeeld wat we konden verwachten. We besloten om het maar over ons heen te laten komen, mocht het echt een belemmering voor onze reis zijn konden we altijd de reis aanpassen en vanuit Bangkok direct naar Vietnam vliegen.

Toen we de luchthaven van Bangkok uitkwamen kregen we een klap in ons gezicht. De warmte was zo anders dan in Australië, dat wisten we van te voren maar dit was wel heel erg wennen, het leek alsof we een sauna in stapten. Oké, op naar de taxi en naar ons hostel. De taxi chauffeur zei al dat we er vanuit moeten gaan dat het een lange rit zou worden door de situatie op dat moment. Nou, het was nog zacht uitgedrukt. We hebben twee uur over een rit van 20 kilometer gedaan. De chauffeur heeft ons vijf keer gevraagd of we niet een nacht in een ander hostel wilden slapen en hij heeft een aantal keer om extra geld gevraagd (wat we niet gegeven hebben, omdat we al het dubbele betaald hadden). We zijn nog nooit zo blij geweest om aan te komen bij ons hostel. En wat voor een hostel, ze kunnen het makkelijk een hotel noemen. Een heerlijke ruime 2 persoonskamer met een eigen badkamer!

Dag 1 in Bangkok: We hadden niet echt een plan voor de eerste dag, omdat we niet wisten hoe we ons door de lange vlucht zouden voelen. Met de kaart op zak en gekleed in het zwart gingen we richting de khoasanroad voor een ontbijtje. Onderweg werden we een stuk of 30 keer aangesproken of we een tuk tuk wilden. Uiteindelijk maar de map in mijn tas gestopt om zo dat hopelijk wat meer af te houden. Het was ongeveer een kwartier lopen en daar stonden we dan, als twee wereldreizigers op de khoasanroad. De plek waar ik 10 maanden geleden nog met Iris en Chanise stond. Het voelde goed om weer terug te zijn en ik herkende zoveel, wat ook gelijk weer herinneringen naar boven bracht.

We verheugden ons al 5 weken op het moment dat er ontbijt voor ons gemaakt zou worden (we blijven natuurlijk luxe paardjes). Wat hebben we genoten van het ontbijt, hier kunnen we wel aan wennen. Na het ontbijt zijn we terug naar de khoasanroad gegaan om kraampjes te kijken. Wat word je hier hebberig van, we hebben al allemaal dingen op het oog wat we gaan kopen als we weer terug zijn hier en we lekker kunnen dumpen in onze flightbag! We hebben verder lekker rond geslenderd door de stad, beetje wennen aan de cultuur, de mensen en aan het weer. Smiddags hebben we een heerlijke massage genomen (waar we ons ook al vanaf dag 1 in Australië zoveel zin in hadden). Als herboren gingen we terug naar het hostel om even te chillen. Toen we bij het hostel naar binnen gingen zat er een oudere meneer die zei: you are wearing black clothes, thank you! Dat was zo bijzonder, omdat we overdag ook locals in kleur hebben zien lopen, maar omdat het werd aangeraden om zwart te dragen doe je dat natuurlijk, omdat we respect hebben voor het land. Het was zo mooi dat iemand zijn waardering daar dan over uit spreekt.

We hadden smiddags al een leuk tentje in de zij straat van de khoasanroad gezien om te eten. Ook dit was weer genieten, gewoon geen boodschappen hoeven doen, bedenken wat we allebei lusten en tussen tientallen mensen te staan die ook willen koken. Om 22:00 uur zaten we vol spanning voor het hostel te wachten op onze Australië vriendinnetjes Lisa en Julia. Toen ze aankwamen nog even gekletst en toen was het weer tijd om te slapen. Tot dusver hebben we vrij weinig meegekregen van dat de koning overleden is, de restaurants zijn open en er wordt alcohol geschonken. Het enige wat wij merken wat anders is, is dat er geen muziek gedraaid wordt en dat de tempels dicht zijn.

De volgende dag gingen we gezellig met ze vieren ontbijten en een beetje de planning voor de komende twee weken bespreken. Er was voor die dag niet zo heel mooi weer voorspeld, nou dat hebben we geweten. Tijdens het ontbijt kwam het met bakken uit te hemel. Dat was wel even een baal moment, maarja we konden er niks aan doen dus moet je er het beste van maken, dus gingen we met de taxi naar het MKB. Dit is een shopping mall van vijf verdiepingen. Hier was ik ook met Iris en Chanise geweest, dus ik wist dat we ons hier prima wat uurtjes konden vermaken. We kwamen ook weer langs de piercing shop waar ik in januari aardig wat gaatjes in mijn oor heb laten zetten, dus tja als je er dan weer bent kan je natuurlijk niet niks zetten. We hielden het beschaafd, ik een derde gaatje aan een kant en Sarah een derde gaatje aan beide kanten.

Toen we de shopping mall uitkwamen was het eindelijk gestopt met regenen. Snel terug naar de khoasanroad en daar ergens wat eten.

Dag drie in Bangkok en daarmee ook de laatste volle dag. We hadden op de planning om de Ko van Kessel fiets tocht te doen, maar omdat ook voor vandaag de weersvoorspelling niet top was besloten we dat maar te doen als we hier in december weer zijn. Uiteindelijk was het prachtig weer, maar te laat om de fietstocht te boeken. Dusja, wat moeten we dan. De meeste tempels zijn dicht, en aangezien Bangkok voornamelijk uit tempels bestaat blijft er niet heel veel over om te doen. Maar gelukkig bestaat er internet en zijn er heel veel reis blogs die op dat moment onze reddende engel was. Het werd een boottocht door Bangkok. Na twee tuk tuk ritjes, een aantal kilometers lopen en wat zweetdruppels rijker kwamen we aan bij de pier. Binnen was het 150 bath (ongeveer 4 Euro) om een uur op een boot te gaan. We zagen net optijd wat voor boot het was. Een grote boot die zo volgepropt wordt dat mensen zelfs moesten staan, toen begrepen we waarom het zo goedkoop was. We liepen naar buiten om naar een andere pier te gaan, toen we door een man werden aangesproken die ook boten had. Hij zei 500 bath en wij zeiden 450 bath. Toen kwam hij met het idee om kop of munt te doen. Ik moest kiezen tussen de koning of het paleis. Ik koos voor de koning. Ik heb het toch vaak genoeg voor handbal ook moeten doen om te beslissen aan welke kant we begonnen, maar toch verloor ik. Maar deze man was zo sympathiek om voor ons een Chang biertje te kopen. Met bier en goede moed stapte we in een longtail boat. We staken eerst het grote water over om vervolgens via een sluis in het kanaal te komen. Vanaf dat moment was het zo confronterend. Je weet dat er armoede in heel de wereld is, we hebben het gezien in Bangkok met zwervers en de huizen maar nu vaarden we er doorheen. Huizen waren doorgezakt, het water was zo vies en vol afval, maar toch zwommen er in. Het was zo dubbel om ze te zien lachen. Aan de ene kant is het mooi dat ze plezier hebben, maar aan de andere kant is het zo erg dat ze hierin moeten zwemmen en niet beter weten. Het was een indrukwekkend uur waar we nog vaak aan zullen terugdenken. We werden afgezet bij het Wat Arun (the Temple of dawn). Helaas stond deze in de stijgers en hadden we ook niet de gepaste kleding aan om er in te gaan. Tijd om terug te gaan naar de khoasanroad en even de middag laten bezinken tijdens een late lunch.

Tja, als je er dan toch in de buurt bent kan je net zo goed weer naar de beautysalon gaan die om de hoek zit. Lisa en Julia gingen voor een massage en voor ons was het tijd om ons gezicht te laten verzorgen met een massage, scrub en weet ik veel hoeveel verschillende crèmes. Ik wist nog van de vorige keer dat ik in Thailand was dat ze met een naald(!!) je oneffenheden weghalen, maar ik was het gevoel daarvan even vergeten. We hebben daar met onze kiezen op elkaar gelegen. Je houdt in je achterhoofd dat het voor een goed doel is, maar deze pijn was zo naar dat ik wel een aantal keer op het punt heb gestaan om te zeggen dat ze mocht stoppen.

Savonds liepen we vanaf ons hotel naar de khoasanroad en er was toen een bijzonder moment aan de gang. We kwamen aan bij een grote rotonde die normaal super druk is met scooters, auto's en mensen. Dit keer was het super druk, maar muisstil. Ze hadden de wegen helemaal afgezet op straat stonden stonden honderden mensen met overal politie en beveiliging. We hebben nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien die zo stil waren. Toen kwamen er auto's langs en sirenes met politie auto's. Toen dat afgelopen was, werd het een groot gekkenhuis. Iedereen begon weer met rijden en lopen. Later hoorden we dat mensen van het koninklijk huis langsreden en daarom alles afgezegd was. Het was een bijzonder moment om mee te maken, maar ook een beetje spannend.

Na drie volle dagen in Bangkok was het tijd om onze reis te vervolgen naar Kanchanaburi. Deze plaats ligt 111 kilometer ten westen van Thailand wat wij hebben afgelegd met de trein. Dit zijn natuurlijk niet de treinen die wij in Nederland gewend zijn, verre van dat zelfs. Er is geen airco, alle ramen staan open maar om nou te zeggen dat het lekker verkoelend is... Het werd dus twee en een half huur hobbelen in een trein, bijna schreeuwend tegen elkaar omdat je elkaar anders niet verstond. Het spoor was zo oud dat we ons afvroegen hoe de trein er überhaupt op kon rijden.

Wat voelde het uiteindelijk als een verademing om in Kanchanaburi aan te komen. Een groot verschil met Bangkok. Het is hier veel minder druk, het stinkt niet en het is hier veel minder heet (maar alsnog een gevoelstemperatuur van 40 graden). Ook het hostel hier is weer prima. We hadden via internet een restaurant gevonden waar we wilden eten. De mevrouw hij de receptie belde een tuk tuk voor ons, maar deze zijn heel anders dan in Bangkok, dus wij vroegen hoe we daar in gingen passen met ze vieren. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was kregen we te horen dat iemand bij haar achterop de scooter mocht. Okeeee, ik ga wel! Gelukkig zaten mijn benen wel in het bakje, dus ik zat redelijk stevig.
Bij het restaurant spraken we voor het eerst met een Thaise man die goed Engels sprak. We konden hem allemaal vragen over de koning stellen, wat voor ons heel fijn voelde, want je bent in dit land maar eigenlijk weet je helemaal niks over de situatie op dit moment. Wat we nu weten is dat er 30 dagen geen harde muziek gedraaid mag worden, geen karaoke, er alleen maar nieuws op de tv wordt uitgezonden en dat er van ons verwacht wordt om uit respect zwart of wit te dragen.

De volgende dag was het tijd voor de bridge over the rivier kwai. De brug waar ik 10 jaar geleden stond met papa, mama en anique. Deze spoorlijn wordt ook wel de Birma-spoorlijn of de dodenspoorlijn genoemd. De spoorlijn moest komen tussen Birma en Thailand met een lengte van 400 kilometer. Door ziekte, ondervoeding, uitputting en mishandeling heeft deze spoorlijn het leven gekost van 15.000 krijgsgevangenen en 100.000 burgers. Bij het maken van de brug zijn er bijna 3000 Nederlanders omgekomen.

Vervolgens zijn we naar het museum en de begraafplaats geweest waar 1800 Nederlanders liggen die zijn omgekomen. Wat een indrukwekkende dag was dit. Het is niet uit te leggen wat er door je heen gaat als je daar loopt. Er zijn zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd. We zullen hier nog lang overna praten, hoewel we op dat moment sprakeloos waren.

Voor de laatste dag in Kanchanaburi stond de Erawan Waterfalls op het programma. Daar aangekomen begon het weer te regenen, dus even drie kwartier geschuild in een koffie tentje. De Erawan Waterfalls is opgebouwd uit 7 levens. We hadden in gedachten op tot level 4 te gaan, dit was 1,050 meter lopen en tot dat level was er een loop pad aangelegd. Omdat het net geregend had, was het tropisch heet, dus als je 10 stappen had gezet zweette je alsof je er 1000 had gezet. We konden dus niet wachten om in het water te liggen. Aangekomen bij level 4 gooide we bijna onze tassen van onze rug, deden we onze kleding uit en gingen we enthousiast naar de rotsen, maar toen zagen we hoeveel vissen er zwommen. En dan heb ik het niet over goudvissen. Saar en ik durfde een poging te wagen, maar op het moment dat je een voet in het water zet komen ze op je af en beginnen ze aan je voeten te knabbelen (we weten nu wel zeker dat we geen dokter fish gaan doen). Ik denk dat het hele park ons heeft kunnen horen gillen, maar uiteindelijk zijn we erin gegaan, want er was een rots waar je vanaf kon glijden en dat wilden wij natuurlijk doen.

Oké, toch nog een level hoger. We zijn hier nu toch. Daar liepen we dan hoor, bikini aan, nikes aan, rugzak op. We konden zo in expeditie Robinson, maar wat hadden we het naar ons zin. Omdat het net geregend had lag er overal modder en was het super glad. Bij level 5 zijn Saar en Julia naar beneden gegaan en hebben Lisa en ik de weg naar boven vervolgd. Iets in ons zei dat we verder moesten, dus dan doen we dat maar hé. Je merkte dat het veel rustiger was, omdat er dus geen looppad meer liep. Het stelde ons gerust dat Sarah n Julia beneden waren zodat we elkaar konden bereiken als er wat was. Helaas viel 6 tegen, het was nog steeds mooi, maar er stroomde bijna geen water. Toen kwam de sportster in mij naar boven, ik dacht: tja als ik er nu toch ben wil ik het eind halen. Dit was me toch een klim, soms moest je jezelf op handen en voeten verplaatsen omdat je anders niet weet hoe je verder komt. Daarnaast hadden we alleen ontbeten, dus je voelt je lichaam langzaam opraken en we wisten niet hoelang we nog moesten lopen. En ineens sta je daar, heb je 2000 meter afgelegd door de jungle en sta je op.... Meter hoogte. Dat gevoel wat ik op dat moment heb is te vergelijken met het winnen van een spannende handbal wedstrijd. Je krijgt zoveel adrenaline. En wat we zagen was ook nog eens het meest heldere water en witste rotsen wat ik ooit heb gezien.
Ondertussen was het 15:00 uur en om 15:30 ging het park dicht. We moesten dus nog even door stappen om optijd beneden te zijn.
Terug naar het hostel waren we allenaal helemaal kapot, maar we waren zo blij dat we hier naar toe zijn gegaan.

Next stop: Ayutthaya, waar onze eerste echte toerisrische dag op de planning stond en waar we sliepen in waarschijnlijk het meest leuk ingerichte hostel die we deze reis nog gaan tegenkomen. De vrouw van het Hostel had een tuk tuk voor ons geregeld die ons voor 200 bath (5 euro) per persoon de hele dag zou rondrijden naar de vele tempels. Om nou te zeggen dat we mooie tempels hebben gezien, maar wel indrukwekkende. De tempels die in Ayutthaya staan zijn namelijk....?
Er staat ook een boom met een buddha hoofd erin, alleen weet niemand hoe dat hoofd er terecht is gekomen. Het was een gezellige dag, maar wel een die veel energie koste. Savonds was het alweer tijd om onze backpack in te pakken, want de volgende plek roept ons alweer, Chiangmai. Sochtends werden we weer opgehaald door onze vriend van de vorige dag. Eerst vroeg de vrouw van het hostel of ze met ons op de foto mocht en daarna vroeg ook onze vriend van de tuk tuk. Het voelt best gek dat mensen met je op de foto willen, maar we deden het graag. Helaas zijn er ook veel mensen die stiekem foto's van ons maken.

We zijn zojuist na een reis van 10 uur aangekomen in Chiangmai. Een hostel met een zwembad, dus jullie kunnen vast raden waar wij morgen de hele dag te vinden zijn.

Veel liefs uit Thailand!!